هدف: هدف این مطالعه تعیین فراوانی مادام العمر اختلالات خلقی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) بود. روش: 85 45) زن و 40 مرد( بیمار 18-65 ساله مبتلا به MS، به روش نمونه گیری ساده تصادفی انتخاب و با استفاده از مصاحبه بالینی نیمه ساختار یافته، بر اساس ملاک های DSM-IV ارزیابی شدند. برای تحلیل داده ها به تناسب، از آزمون های آماری خی دو و من- ویتنی استفاده شد. یافته ها: فراوانی مادام العمر اختلالات خلقی در بیماران مبتلا به MS، 34.5 درصد بود که از این میزان، 15.6 درصد به اختلال افسردگی طبقه بندی نشده، 8.2 درصد به اختلال دوقطبی نوع اول، 5.9 درصد به اختلال افسردگی عمده، 2.4 درصد به اختلال دو قطبی طبقه بندی نشده، 1.2 درصد به اختلال دیس تایمیک و 1.2 درصد به اختلال دو قطبی نوع دوم مبتلا بودند. نتیجه گیری: مجموع فراوانی اختلالات خلقی در مبتلایان به مولتیپل اسکلروزیس قابل توجه و سهم اختلالات دو قطبی بیش از انتظار است. از آنجا که بسیاری از این اختلالات قابل درمان می باشند، پزشکان می باید در تشخیص، درمان و پیگیری به موقع اختلالات روانپزشکی بیماران MS از آگاهی و حساسیت کافی برخوردار باشند.  

مقدمه: اقدام درمانی اصلی در اختلال دو قطبی دارو درمانی همراه با سایکوتراپی است. استفاده از درمان های مکمل و جایگزین در دهه اخیر افزایش داشته است. در مطالعات متعددی به تاثیر والرین در بی خوابی و کاهش اضطراب و افسردگی اشاره شده است. از آنجایی که مکانیسم اثر والرین در مغز مشابه بنزودیازپین ها است، می تواند با تقویت GABA سطح برانگیختگی مغزی را کاهش دهد. در این راستا بر آن شدیم مطالعه ای با عنوان تاثیر مصرف والرین به عنوان مکمل در اختلال خلقی دو قطبی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه تخصصی اعصاب و روان انجام دهیم.مواد و روش ها: مطالعه حاضر نوعی کارآزمایی بالینی است که در آن بیماران زن و مرد مبتلا به اختلال دو قطبی با محدوده سنی 75-18 سال مراجعه کننده به کلینیک اعصاب و روان، که تحت درمان دارویی قرار داشته و حداقل 3 ماه تثبیت کننده های خلق را دریافت کرده بودند ولی علیرغم درمان، علایم باقی مانده و Mania Rating Scale بالاتر یا مساوی 12 داشتند در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات پس از جمع آوری مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته های پژوهش: میانگین نمره شدت علایم مانیا در بدو ورود به مطالعه در گروه والرین از 62.93 (انحراف معیار 21/15) به 38/41 (انحراف معیار 94/11) در ماه اول و 9/32 (انحراف معیار 57/9) در ماه دوم و در گروه کنترل از 97/70 (انحراف معیار 34/9) به 82/61 (انحراف معیار 04/12) در ماه اول و 05/56 (انحراف معیار 43/10) در ماه دوم کاهش یافت. میانگین تکرار علایم مانیا در بدو ورود در گروه والرین 3/67 و در گروه کنترل 7/76، در ماه اول 8/51 در گروه والرین و 22/71 در گروه کنترل و در ماه دوم در گروه والرین 7/39 و در گروه کنترل و 2/64 بود.آزمون آماریRepeted measures  تفاوت معنی داری در نمرات شدت و تکرار علایم مانیا در دو گروه در بدو ورود به مطالعه نشان نداد. در حالی که تفاوت معنی داری در شدت و تکرار علایم مانیا و عملکرد بیماران قبل از مداخله درمانی و هفته های 4 و 8 (ماههای اول و دوم) بعد از شروع درمان مشاهده گردید.(p<001) بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق مبنی بر تاثیر والرین به عنوان مکمل در کنترل علایم مانیای مقاوم به درمان و تاثیر آن در بهبود عملکرد بیماران، پیشنهاد می شود جهت استفاده از درمان های مکمل تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شود.

با توجه به این که استرس یک عامل آشکار ساز در بیماریهای روانی می باشد، مطالعه حاضر که نوعی پژوهش پس رویدادی مقطعی است، با هدف بررسی مقایسه ای رویدادهای زندگی در دو گروه بیماران اسکیزوفرن و اختلال خلقی دو قطبی انجام گرفت. تعداد 80 بیمار اسکیزوفرن و 72 بیمار اختلال خلق دو قطبی توسط پرسشنامه های رویدادهای زندگی پیکل و همکاران مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصله با استفاده از آزمون های P و مان ویتنی - U (آزمون معناداری تفاوت بین دو نسبت مستقل) تحلیل شد و نتایج به صورت زیر بود. فروانی رویدادهای زندگی در بیماران اسکیزوفرنی 296 رویداد و در بیماران اختلال خلقی قطبی 286 رویداد بود، همچنین مشاهده شد که بین فروانی رویدادهای زندگی در این دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین در میاه هر دو گروه، بین دو جمعیت "باسواد و بی سواد" و "متاهل و مجرد" هیچگونه تفاوت معنی داری در فراوانی رویدادهای زندگی مشاهده نشد. فراوانی رویدادهای زندگی زنان و مردان مبتلا به اختلال خلق دو قطبی تفاوت معنی داری نداشت ولی فراروانی رویدادهای زندگیخانم های اسکیزوفرن به نحو معناداری بیشتر از آقایان همان گروه بود. تنها رویداد زندگی که در گروه بیماران مورد مطالعه تفاوت معنا دار داشت، تغییر در شرایط محل زندگی بود که در گروه اسکیزوفرن فراوانی بیشتری داشت.

سابقه و هدف: مطالعات قبلی نشان دهنده نقش یک عامل مهم ژنی در سبب شناسی اختلال خلقی دو قطبی و تالاسمی است. موارد گزارش شده متعددی حکی از همراهی احتمالی این دو بیماری است. اما یک مطالعه مقطعی قبلی این فرضیه را به طور کامل تایید نکرده است. با توجه به جایگاه های مختلف ژن مسوول تالاسمی در جمعیت های مختلف، همراهی این دو بیماری در استان مازندران که یکی از مناطق شیوع بتاتالاسمی است، بررسی شد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش مورد – شاهدی بر روی 110 بیمار مبتلا به اختلال خلقی دو قطبی نوع یک و 118 نفر که سابقه اختلال خلقی در خود و بستگان درجه یک خود نداشتند، انجام شد. برای تمام افراد مورد مطالعه CBC، و در صورت وجود میکروسیتوز، الکتروفورز هموگلوبین انجام شد و برای افرادی که هموگلوبین A2 بین 3.4 تا 7 درصد داشتند، تشخیص بتاتالاسمی مینور گذاشته شد.یافته ها: 8.18 درصد افراد گروه مورد و 4.24 درصد افراد گروه شاهد، بتاتالاسمی مینور داشتند که این تفاوت از نظر آماری فاقد اهمیت است.استنتاج: احتمالا ارتباط های گزارش شده قبلی بین اختلال خلقی دو قطبی و بتا تالاسمی مینور از نوع «همراهی کاذب» می باشد. با این حال، با توجه به متفاوت بودن جایگاه اتصال ژن های مربوط به بتاتالاسمی در جمعیت های مختلف، تعمیم پذیری این مطالعه محدود خواهد بود و توصیه می شود در سایر جمعیت ها تکرار شود.

زمینه و هدف: اختلالات خلفی یک دسته مهم از اختلالات روانی می باشند. علت این اختلالات اغلب چند عاملی است و به نظر می رسد عوامل زیستی، روانی، اجتماعی و وراثتی در ایجاد این اختلالات نقش داشته باشند. برای شناسایی عوامل ژنتیک مرتبط با اختلالات خلقی، در این مطالعه وضعیت گروه های خونی (ABO) و Rh در بیماران مبتلا به اختلال خلقی دو قطبی نوع یک بررسی شده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی تحلیلی است به این ترتیب که با بیمارانی که به صورت Sequential با تشخیص اولیه اختلال دو قطبی نوع یک از مرداد 1382 تا مهر 1383 در بیمارستان امام حسین (ع) بستر شده بودند مصاحبه بالینی انجام شد و پس از اخذ رضایت نامه کتبی بیمارانی که بر اساس معیارهای IV-DSM تشخیص اختلال خلقی دو نوع یک داشتند وارد مطالعه شدند و پس از تعیین گروه های خونی و RH بیماران، فراوانی انواع گروه های خونی (O,AB,B,A) و RH با جمعیت عمومی مقایسه شد.یافته ها: مجموعا 162بیمار با اختلال خلقی دو قطبی نوع یک شامل 69 نفر (42.6%) مرد و 93 نفر (57.4%) زن مورد ارزیابی قرار گرفتند. تفاوت آماری معنی داری در گروه های خونی و RH بین بیماران مذکور با جمعیت عمومی وجود نداشت که این تفاوت مستقل از جنسیت و سن شروع بیماری بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد تلاش برای یافتن یک ارتباط ژنتیکی خاص در اختلال خلقی نتیجه بخش نبوده، توجه به مدل های پلی ژنی با Linkage analysis در لوکوس های مختلف در شناخت بیشتر عوامل ژنتیکی این اختلال کمک خواهد کرد.

زمینه و هدف: یکی از مسایل مهم در حیطه آسیب شناسی روانی تشخیص درست اختلال های روانی است. از آنجا که نشانه های بیماری های اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی با هم در بسیاری از جهات مشترک هستند، تشخیص این سه اختلال از هم بسیار مشکل می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه درجه حرارت بدن بیماران مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دو قطبی انجام شده است.روش کار: این پژوهش، از نوع مطالعات توصیفی- مقایسه ای بر روی 60 بیمار اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دو قطبی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار تحقیق، پرسشنامه مصاحبه بالینی ساختار یافته و تب سنج جیوه ای زیر بغلی بود و از روش تحلیل واریانس یک طرفه برای تحلیل داده های بدست آمده استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه در گروه اسکیزوفرنی 11.13±38.15، در گروه اسکیزوافکتیو 10.99±34.8، در گروه خلقی دوقطبی 9.05±35.25 سال بود. 63.3% از افراد شرکت کننده تحصیلات راهنمایی، 15% دبیرستان، 16.7% دیپلم و 5% لیسانس بودند. شغل 51.7% از افراد آزاد، 8.3% کارمند و 40% از آنها بیکار بودند. 45% از آنان مجرد و 55% متاهل بودند. تعداد دفعات بستری افراد 15% یکبار مراجعه، 25% دوبار، 13.3% سه بار، 41.7% مکرر و 20% بین 10-4 بار مراجعه برای بستری داشتند. بین میانگین درجه دمای بدن بیماران اسکیزوفرنی با اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی تفاوت معنی داری وجود داشت(p<0.001) .نتیجه گیری: مقایسه تفاوت بین میانگین نوسان دمای بدنی سه گروه بیماران (اسکیزوفرنی، اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی) نشان داد که بیماران اسکیزوافکتیو بیشتر به گروه بیماران خلقی دو قطبی نزدیک تر هستند تا بیماران اسکیزوفرنی و بیماران اسکیزوفرنی از لحاظ میانگین حفظ پایه و نوسان دمای بدن احتمالا با دو گروه (اسکیزوافکتیو و خلقی دوقطبی) متفاوت می باشند.

سابقه و هدف: اختلال خلقی دو قطبی نوع یک از جمله اختلالات عمده روانپزشکی با شیوع یک درصد همانند اسکیزوفرنی است. هدف از مطالعه حاضر ارتباط مصرف شیرمادر در دوران کودکی با بروز اختلال خلقی دو قطبی نوع یک می باشد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت (مورد- شاهدی) بر روی 200 نفر (100 مورد شاهد و 100 مورد بیمار) انجام شد. هر دو گروه سابقه خانوادگی اختلالات عمده روانپزشکی نداشته و همسان سازی شده بودند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه مصرف شیرمادر، وضعیت اجتماعی- اقتصادی به شیوه دلفی، و رویدادهای استرس آور زندگی بوده است.یافته ها: 12 درصد از گروه مورد و 8 درصد از گروه شاهد از شیرمادر مصرف نکردند. 39 درصد از گروه مورد و 38 درصد از گروه شاهد بیشتر از یک سال از شیرمادر مصرف نمودند. 17 درصد ازگروه مورد و 24 درصد از گروه شاهد تغذیه انحصاری با شیرمادر داشتند. رابطه معنی داری بین مصرف شیرمادر و عدم ابتلا به اختلال خلقی دو قطبی نوع یک پیدا نشد.بحث و نتیجه گیری: نقش درمانی اسیدهای چرب امگاسه در اختلالات روانپزشکی مورد تایید است که نقش پیشگیرانه آن در این تحقیق مشخص نشد. با توجه به چند عاملی بودن سبب شناسی این اختلال، می توان علل روانی اجتماعی یا علل قبل از تولد را در بروز اختلال خلقی دو قطبی نوع یک دخیل دانست.

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی الگوهای ارتباطی و کنش وری های خانوادگی در نوجوانان مبتلا به اختلال خلقی دو قطبی بود. روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی و با روش علی مقایسه ای دوگروهی بود. جامعه آماری مطالعه حاضر کلیه نوجوانان مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی بودند. تعداد 52 نوجوان مبتلا به اختلال خلقی دو قطبی بستری در بیمارستان روان پزشکی ابن سینا مشهد از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. 52 نوجوان داوطلب سالم نیز جهت مقایسه داده ها، مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق اجرای دو پرسش نامه ی عملکرد خانواده (FDA) و الگوهای ارتباطی خانواده (FCP)جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها، روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری مورد استفاده قرار گرفت. تمامی فرایند تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری «SPSS 26» صورت گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه نوجوانان (مبتلا به اختلال دوقطبی و سالم) در مؤلفه های پرسشنامه عملکرد خانواده (حل مشکل، ارتباط، نقش ها، همراهی عاطفی، آمیزش عاطفی، کنترل رفتار، عملکرد کلی) و مؤلفه های پرسشنامه الگوهای ارتباطی خانواده (گفت و شنود، هم نوایی) تفاوت معناداری وجود دارد (01/0>p). وجود کنش وری های خانوادگی مختل در اختلال خلقی دو قطبی نوجوانان باید به عنوان عاملی مهم در درمان و مداخلات مورد توجه ویژه قرار گیرد.

زمینه و اهداف: عود اختلال خلقی دو قطبی شایع و عودهای مکررمی تواند منجر به ناتوانی بیمار، تحمیل هزینه و افت کارآیی شود. عود بیماری در اکثر موارد با مصرف داروها قابل پیشگیری می باشد. قطع یا کاهش دوز دارو، برنامه خواب و بیداری نامنظم، استرسورها و عوامل دیگر نیز تاثیر گذار می باشند. مطالعه حاضر به منظور بررسی عوامل موثر در عود و ارتباط آن با خصوصیات دموگرافیک در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی یک انجام شده است. روش بررسی: 140 بیمار (86 مرد و 54 زن) مبتلا به اختلال خلقی دو قطبی یک مراجعه کننده به مرکز روانپزشکی که سابقه حداقل دو حمله یا بیشتر از بیماری را داشتند بطور تصادفی انتخاب شدند. تشخیص بر اساس ملاک های تشخیصی انجمن روانپزشکی آمریکا (DSM-IV TR) و مصاحبه ساختار یافته SCID-I انجام گرفت. سپس پرسشنامه های یانگ مانیا، افسردگی هامیلتون و محقق ساخته توسط بیماران و مراقبین درجه یک آنها تکمیل و نتایج بدست آمده توسط برنامه SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 72 نفر (%51.3) از بیماران در فاز مانیک، 25 نفر (%17.9) در فاز افسردگی و 43 نفر (%30.7) در فاز مختلط بیماری بودند. تابلوی بالینی 52 نفر (%37.1) با خصوصیات پسیکوتیک و 88 نفر (%62.9) بدون خصوصیات پسیکوتیک بود. اکثر بیماران شدت بیماری بالاتری داشتند و متوسط نمره مقیاس یانگ مانیا در کل بیماران 56.38 بود. عوامل موثر در عود شامل: قطع داروی تثبیت کننده خلق (%37.8)، کاهش دوز دارو (%18.5)، مصرف داروهای بی ثبات کننده خلق (-TCA نورولپتیک کلاسیک) (%56.4)، سوء مصرف و وابستگی به مواد (%15.7)، بی خوابی و داشتن برنامه خواب نامنظم (%41.4)، نداشتن دانش و آگاهی کافی در اهمیت درمان نگهدارنده (%46) و حوادث زندگی (بد و یا خوب) (%7.8) بودند. قطع دارو در زنان بیشتر از مردان و در افراد مطلقه یا بیوه بیش از متاهلین و مجردها بود. کاهش دوز دارو در بیماران متاهل بیشتر از مجردها بود. شدت افسردگی افراد با سن بالاتر بیشتر از سنین پایین بود و بین سن و نمره هامیلتون رابطه معنی دار وجود داشت. در سایر موارد ارتباط معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: عود در اختلال دو قطبی شایع و مهمترین عوامل دخالت کننده شامل قطع و کاهش دوز دارو، تغییر برنامه خواب، استرسهای روانی اجتماعی و اطلاعات ناکافی در مورد بیماری بودند. شناخت این عوامل و آموزش بیماران و خانواده های آنها می تواند در پیشگیری از عود موثر باشد.

شایعترین انحراف جنسی که توسط دستگاه های قضایی تشخیص داده می شود، اختلال پدوفیلی (Pedophilia) می باشد. همراهی اختلالات روانپزشکی با این اختلال شایع می باشد. متاسفانه درمان این بیماری بسیار مشکل است. این گزارش به معرفی یک مورد بیمار مبتلا به اختلال پدوفیلی همراه با اختلال دو قطبی و عقب ماندگی ذهنی که به درمان با کاربامازپین و اسپیرونولاکتون پاسخ داده است، اشاره می کند.